Błogosławiony Czesław, Patron Miasta, pierwszy przeor wrocławskiego klasztoru, jeden z pierwszych polskich Braci Zakonu Kaznodziejskiego (Dominikanów), towarzysz Św. Jacka.
Błogosławiony Czesław, pierwszy przeor wrocławskiego klasztoru i towarzysz Św. Jacka jest do dnia dzisiejszego postacią dość tajemniczą.
Nie wiadomo dokładnie gdzie i kiedy się urodził, ale można przyjąć, że stało się to około roku 1180. Późniejsi biografowie, tacy jak autor wrocławskiego oficium z 1494 r. oraz przeor Abraham Bzowski, uważali, że był on bratem św. Jacka i pochodził z rodu Odrowążów, chociaż nie ma na ten temat żadnych źródłowych informacji. Wiadomo, że był kanonikiem i zapewne kustoszem kolegiaty sandomierskiej, który wraz z biskupem krakowskim Iwonem Odrowążem i jego krewnym kanonikiem Jackiem, wyruszył na początku XIII w. do Rzymu. Tam w 1221 r., został przyjęty przez św. Dominika, razem z Jackiem do nowego zakonu, a rok później powrócił przez Austrię, Morawy i Czechy do Krakowa. Tradycja dominikańska przypisuje Czesławowi m.in. założenie pierwszego czeskiego klasztoru św. Klemensa w Pradze. Wkrótce po powrocie udał się do Wrocławia, gdzie między innymi głosił kazania w kościele św. Marcina na Ostrowie Tumskim, a w 1226 r. przejął z rąk tutejszego biskupa, kościół św. Wojciecha, przy którym założony został klasztor. W latach 1232 – 1236 Czesław pełnił funkcję prowincjała i w tym czasie przebywał ponownie w Krakowie. Kilka lat po powrocie do Wrocławia, 6 kwietnia 1241 r. był świadkiem niszczycielskiego najazdu Mongołów, którzy spalili lewobrzeżne miasto wraz z klasztorem św. Wojciecha. Z tym wydarzeniem związana jest opowieść przekazana nam przez Jana Długosza o cudownym ocaleniu Ostrowa Tumskiego przez dominikańskiego przeora. Otóż, dzięki gorącym modlitwom pojawił się nad jego głową, zstępujący z nieba słup ognia, który tak przeraził najeźdźców, że odstąpili od murów miasta i udali się pod Legnicę. W innych relacjach jest mowa o ognistej kuli, która obok lilii, stała się odtąd atrybutem błogosławionego w przedstawiających go wizerunkach. Czesław zmarł w opinii świętości 15 lipca 1242 r. i został pochowany w kościele Św. Wojciecha, najprawdopodobniej w krypcie pod prezbiterium. Na początku XVII w. polski przeor Abraham Bzowski wskrzesił kult Czesława, spisał jego biografię zatytułowaną Tutelaris Silesiae (Obrońca Śląska) i przyczynił się do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. 18 października 1713 r. papież Klemens XI zatwierdził kult bł. Czesława dla zakonu dominikanów i archidiecezji wrocławskiej, natomiast w 1753 r. Klemens XIII rozszerzył go na wszystkie polskie diecezje. W 1722 r. miał miejsce pożar położonego nieopodal klasztoru pałacu. Aby nie dopuścić do przeniesienia się ognia na świątynię, zakonnicy wystawili relikwiarz z czaszką bł. Czesława i wraz z wiernymi zanosili gorące modlitwy o ocalenie. Dwa lata później złożono szczątki Błogosławionego w okazałym alabastrowym sarkofagu umieszczonym w ołtarzu nowo wzniesionej kaplicy. Po kasacie klasztoru kult pierwszego wrocławskiego przeora rozwijał się w dalszym ciągu, choć już nie na taką skalę. Jego ponowny rozkwit nastąpił po powrocie do Wrocławia polskich dominikanów w 1951 r. Zaowocowało to oficjalnym uznaniem bł. Czesława patronem miasta Wrocławia. Aktu tego dokonał papież Pawła VI, a jego ogłoszenie odbyło się w kościele św. Wojciecha 22 września 1963 r. Od kilkunastu lat staraniem Polskiej Prowincji Dominikanów prowadzone są działania zmierzające do rozpoczęcia procesu kanonizacyjnego bł. Czesława.
Materiał zaczerpnięty że strony internetowej Wrocławskich Dominikanów