Poświęcenie wieńców adwentowych

W sobotę 02.12.2023r. o godz.18.00 i w niedzielę  03.12.2023r. o godz. 11:00 w naszej parafii odbędzie się poświęcenie wieńców adwentowych, które niosą za sobą niezwykłą symbolikę. Jaka jest historia i znaczenie wieńca adwentowego?

Współczesne wieńce adwentowe wykonane są często na kole drucianym, przeważnie z gałązek szlachetnych drzew iglastych, tj. ze świerka srebrzystego, jodły, daglezji, sosny, ale także np. liści laurowych i mahoniowych. W wieńcu umieszczane są cztery świece, najczęściej białe, ale czasami też kolorystycznie dobrane do koloru szat liturgicznych na poszczególne niedziele adwentu tj. trzy świece fioletowe i jedna różowa, lub też czerwone, których kolor wyraża radość oczekiwania na Mesjasza.

Symbolika wieńca adwentowego jest bardzo bogata. Okrągły kształt wieńca symbolizuje nieskończoność, życie wieczne oraz to, że Bóg jest wieczny i nie ma początku ani końca. Gałązki wiecznie zielonego drzewka iglastego to symbol życia i wspólnoty. Cztery świece zapalane w każdą niedzielę adwentu symbolizują zbliżanie się do prawdziwej światłości, czyli do Jezusa Chrystusa. Każda świeca z osobna również ma swoje znaczenie. Pierwsza to Świeca Nadziei, druga – Świeca Pokoju, trzecia – Świeca Radości, a czwarta to Świeca Miłości. Całość jest symbolem nadziei na zwycięstwo życia nad ciemnością. Jest także znakiem wspólnoty chrześcijańskiej czuwającej w modlitwie. Do wieńca przyczepione są wstążki w czerwono-fioletowym kolorze, co z kolei wskazuje na radość oczekiwania, a jednocześnie na konieczność wewnętrznego oczyszczenia, moralnego przygotowania na przyjście Chrystusa.

Tradycja wieńca adwentowego wywodzi się z tradycji protestanckiej, gdzie tak na prawdę przygotowuje się od razu dwa wieńce, jeden umieszczany jest na drzwiach domostwa, drugi znajduje się najczęściej w pomieszczeniu, w którym skupia się życie całej rodziny. Po raz pierwszy wieniec adwentowy pojawił się w 1833 roku w domu opieki dla opuszczonych dzieci, na przedmieściach Hamburga. Powstanie wieńca adwentowego łączy się z działalnością Johanna Hinricha Wicherna, niemieckiego pastora i teologa, który był inicjatorem tzw. Wewnętrznej misji, zmierzającej do odnowy życia chrześcijańskiego. Wichern prowadził rodzaj „wioski dziecięcej” i na okres adwentu wprowadził dla swoich podopiecznych specjalne nabożeństwo, mające przygotowywać do Bożego Narodzenia. Nabożeństwo to odbywało się w pomieszczeniu przyozdobionym gałązkami jodły, rozpoczynało się od zapalenia świecy umieszczonej na wielkim świeczniku, a następnie następowało czytanie słowa Bożego, pieśni, modlitwa i refleksja.

Nabożeństwo odbywało się codziennie i każdego dnia zapalano jedną świecę, świece przeznaczone na niedziele były większe od pozostałych. Zwyczaj przygotowywania wieńca adwentowego bardzo szybko przyjął się w kręgach ewangelickich głównie na północy Niemiec, a szczególnie wśród miast Hanzatyckich. Przez katolików został przejęty najprawdopodobniej w latach 30. XX wieku. Choć pierwsza wzmianka o pojawieniu się tego zwyczaju na terenach polskich pojawiła się we Wrocławiu już w 1925 roku.

Tradycja ta pozostała żywa do dziś, zmniejszyła się tylko liczba świec – zamiast 24 zapalamy 4, po jednej w każdą niedzielę adwentu. W tradycji protestanckiej nie jest praktykowane błogosławienie ani święcenie wieńca. W tradycji katolickiej błogosławieństwa dokonuje się podczas Mszy rozpoczynającej okres Adwentu albo podczas wieczornego nabożeństwa poprzedzającego pierwszą niedzielę adwentu.