Antoni pochodził spod Barcelony, urodził się
23 grudnia 1807 r. Na chrzcie, który miał miejsce w samo Boże Narodzenie,
otrzymał imiona Antoni, Jan, Adiutor. Kiedy miał 11 lat, rozpoczął naukę w
szkole średniej, humanistycznej. Musiał jednak przerwać naukę i pomagać ojcu w
tkactwie. W 18. roku życia udał się do Barcelony, by tam doskonalić się w swoim
zawodzie. Zapoznał się równocześnie ze sztuką drukarską, a w wolnym czasie
uczył się języka łacińskiego i francuskiego. Uczestniczył też w strajku
robotników, licho wynagradzanych za pracę w prymitywnych warunkach. Przeżył
także kryzys duchowy, ale przeszedł go zwycięsko.
W latach 1827-1829 zrobił błyskotliwą karierę zawodową w przemyśle tekstylnym
Barcelony i uzbierał niemałą fortunę, grając na loterii. Doświadczenie zdrady
przez wspólnika zaślepionego nieumiarkowaną żądzą zysku przyczyniło się do
głębokiego nawrócenia Antoniego.
Od dawna pragnął oddać się na służbę Bożą. Wstąpił więc do wyższego seminarium
duchownego diecezji Vich (1829), po którego ukończeniu otrzymał święcenia
kapłańskie (1835). Przez kilka lat był proboszczem w Sallent, a potem w
Villadram. Czuł jednak, że inne jest jego powołanie. Paliła go chęć oddania się
pracy misyjnej. Dlatego za zezwoleniem biskupa udał się do Rzymu, by ofiarować
swoje kapłańskie usługi Kongregacji Rozpowszechniania Wiary na misjach wśród
niewiernych (1838). Odbył rekolekcje w domu jezuitów. Przełożony poradził mu,
by wstąpił do jego zakonu, gdzie będzie mógł łatwiej wypełnić swoje pragnienia
misyjne. Wstąpił więc do nowicjatu tegoż zakonu w Roothan.
Ciężka choroba zmusiła go jednak do opuszczenia nowicjatu i powrotu w rodzinne
strony. Udał się do swojego biskupa, który mianował go misjonarzem diecezjalnym
dla głoszenia nauk z okazji odpustów, rekolekcji czy misji. W latach 1840-1848
Antoni przebiegł całą Katalonię. W roku 1847 założył w Barcelonie istniejącą do
dziś drukarnię i wydawnictwo katolickie. W tym samym roku założył nową rodzinę
zakonną Serca Maryi z Vich. Założył także stowarzyszenie Pań Serca Maryi, które
miało za cel nieść pomoc kapłanom w duszpasterstwie ze strony ludzi świeckich.
Założył także stowarzyszenie dobrej prasy. Dał wreszcie początek instytutowi
zakonnemu „Córek Niepokalanego Serca Maryi”. W tym także czasie wydał
wiele broszur, poświęconych podniesieniu życia religijnego wśród ludzi
świeckich. Uważa się go za prekursora instytutów świeckich, które zostały
uznane przez papieża Piusa XII dopiero sto lat później (1947). 23 lutego 1848
r. udał się na Wyspy Kanaryjskie z kazaniami i misjami. Po powrocie stamtąd
założył w roku 1849 Zgromadzenie Misjonarzy Niepokalanego Serca Maryi, zwanych
popularnie klaretynami.
Stolica Święta, słysząc o owocach pracy apostolskiej Antoniego, mianowała go w
1847 r. biskupem. Miał wtedy 40 lat. W dwa lata potem został arcybiskupem
Santiago di Cuba. W 1850 r. z rąk królowej Hiszpanii otrzymał paliusz
metropolity Kuby, jak też odznaczenie Wielkiego Krzyża. Na skutek miejscowych
intryg ta rozległa archidiecezja nie miała pasterza od 14 lat. Antoni zabrał
się do pracy z wrodzoną sobie energią. W ciągu 6 lat aż 3 razy zwizytował swoją
archidiecezję, by na miejscu zorientować się o potrzebach poszczególnych
parafii i im zaradzić. Nakazał wszędzie przeprowadzić misje. Przywrócił
dyscyplinę wśród duchowieństwa, zreformował seminarium, osobiście prowadził
misje w co najmniej 150 miejscowościach, założył 53 nowe parafie i wygłosił ok.
11 tysięcy kazań. Dzięki jego pracy misyjnej ok. 300 tysięcy Kubańczyków
zostało bierzmowanych, a ponad 9 tysięcy par żyjących bez ślubu stało się
sakramentalnymi małżeństwami (inne źródła podają, że par tych było aż 30
tysięcy).
Założył Bractwo Nauki Chrześcijańskiej (1851), gdyż ignorancja religijna była
zastraszająca. Kiedy w 1852 r. Kubę nawiedziła epidemia, biskup Antoni codziennie
nawiedzał szpitale, rozdawał żywność, mobilizował ludzi dobrej woli do pomocy.
W tej sprawie wydał dwa listy pasterskie: jeden do swoich wiernych, drugi do
kleru (1853). Założył bank, który w każdej parafii miał nieść pomoc finansową
wiernym (1854). Z okazji ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi wydał
piękny list pasterski i ustanowił Instytut Apostolski Matki Bożej Niepokalanej
do Nauczania Prawd Wiary (1854).
Tak gorliwa praca przeszkadzała miejscowym liberałom i masonerii. Cztery razy
dokonywano zamachów na jego życie. Spalono mu dom. W roku 1856 został raniony
przez człowieka, którego konkubinę nawrócił. Rozpoczęto tak gwałtowną kampanię
przeciwko Antoniemu, że rząd hiszpański musiał się ugiąć i odwołać go z Kuby
(1857). Antoni wrócił więc do Hiszpanii. Królowa Izabela II powołała go na
swojego osobistego spowiednika. Dzięki jej poparciu założył wśród kapłanów
Konferencje św. Wincentego a Paulo dla wspierania ubogich, głosił nadal
niestrudzenie misje, popierał katolicką prasę i założył Akademię św. Michała
Archanioła, skupiającą artystów. Królowa mianowała go nadto prezydentem
królewskiego klasztoru w Escorial i protektorem szpitala w Montserrat. Z
królową objeżdżał kraj, głosząc kazania i zakładając bractwa: matek
katolickich, bibliotek popularnych itp. Był wychowawcą dzieci królewskich.
Kiedy w 1868 r. wybuchła w Hiszpanii rewolucja, królowa musiała schronić się do
Francji. Antoni udał się wraz z nią do Pau i Paryża. W tym samym roku pojechał
do Rzymu, gdzie wziął udział w złotym jubileuszu kapłaństwa Piusa IX, a zaraz
potem – w Soborze Watykańskim I, na którym zdecydowanie bronił dogmatu o
nieomylności papieża. W roku 1870 musiał jednak opuścić Rzym, gdyż zapadł
ciężko na zdrowiu. Udał się więc do Francji, gdzie byli jego synowie duchowni,
wypędzeni wraz z nim z Hiszpanii. Kiedy tylko poczuł się lepiej, zdecydował się
wrócić do Rzymu, ale zmarł w drodze rażony apopleksją 24 października 1870 r.
Ponieważ Antoni Maria Klaret zostawił po sobie wiele dzieł, jego proces
beatyfikacyjny trwał długo; dopiero w roku 1934 Pius XI wyniósł go do chwały
błogosławionych, a Pius XII w Roku Świętym 1950 – do grona świętych. Antoni
zostawił po sobie ponad 200 pism religijnych, które wydrukował w łącznym
nakładzie ok. 9 milionów egzemplarzy. Samych katechizmów wydał drukiem ok. 4
milionów egzemplarzy. Słynny katechizm Camino recto (pierwsze wydanie
1843), który ozdobił własnoręcznymi ilustracjami, stał się prekursorem
współczesnych katechizmów dla dzieci, które dziś trudno sobie wyobrazić bez
obrazków.
W ikonografii św. Antoni Maria Claret przedstawiany jest w stroju
biskupa z regułą zakonu klaretynów w ręku. Jego atrybutem jest medalion na
szyi, krzyż na kufrze podróżnym. Jest patronem misjonarzy klaretynów,
klaretyńskich studentów, diecezji na Wyspach Kanaryjskich oraz kupców
tekstylnych, tkaczy, prasy katolickiej oraz osób oszczędzających.